23 december 2016

We zitten een dag voor de kerstavond, de kerstgedachte is na de gebeurtenissen van deze week verder weg dan ooit. Vrede op aarde, veel mensen zijn met deze gedachte opgegroeid, maar het zijn al heel lang alleen nog maar mooie woorden. Ik herinner me nog dat mijn vader mij vertelde dat hij werd opgeroepen om als militair naar Indonesië te gaan om deze Nederlandsche kolonie te gaan verdedigen. Samen met 6000 man 6 weken lang op een schip naar een ver vreemd land met een heel andere cultuur en waar een handjevol Nederlanders al een paar eeuwen lang de scepter zwaaide. een land dat 20 keer zo groot is als Nederland en waar 250 miljoen mensen wonen dus dat is 12 keer zoveel als in Nederland. Mijn vader is daar 3 jaar lang gestationeerd geweest, heeft daar moeten vechten voor (god en vaderland) maar waar het uiteindelijk om ging, was dat al die duizenden manschappen alleen maar daar waren, om te zorgen dat de (oude) kolonialen met de welbekende VOC mentaliteit vrij baan kregen om al hun waardevolle bezittingen en bakken met geld veilig te stellen en te zorgen dat ze heelhuids naar Nederland of een ander veilig land afreisde. Het heeft aan heel veel jongens zowel Nederlanders, Indonesiërs en Molukkers het leven gekost. En diegene die het overleefd hebben en terugkwamen naar Nederland. Diegene waren allemaal beschadigd, de een kon er redelijk goed mee omgaan voor de ander is het zijn verdere leven een zware last gebleven. Ook voor de mensen uit Indonesië en uit de Molukken die aan Nederlandse zijde stonden was het een hard gelag. Hun huis en haard en familie achter moeten laten in hun vaderland. Ze zijn met mooie beloftes naar Nederland gekomen, maar eenmaal hier aangekomen waren van die beloftes weinig meer over. Ze werden bij elkaar gezet in houten barakken of erger nog, in een 2e wereldoorlog voormalig Duits doorvoer kamp (Westerbork). Mijn vader zei daar later over dat hij zich daar best schuldig oever heeft gevoeld en dat hij de gedachte “Vrede Op Aarde” totaal was kwijtgeraakt en dat het alleen maar gebaseerd was op hoop. Ik schrijf in mijn stukjes vaak over hoop en dan zeg ik als je maar lang genoeg hoopt het vanzelf wel een keer goed komt. Maar naar de recente aanslagen, oorlogen en gebeurtenissen in het afgelopen jaren, kan ik niet anders zeggen dan, dat ik mijn vader jammer genoeg gelijk moet geven. Vrede op Aarde is verder weg dan ooit en toch gaan we de kerst vieren met de “Hoop op een Vredige Aarde” denk ik dan maar. Als ik dan weer denk aan onze sport, dan worden duiven gezien als een vredessymbool. Ik heb op het ogenblik nog 50 vredessymbolen op het hok zitten, en het is voor mij ook inderdaad zo dat als ik in het hok kom en de vredesymbolen monter in hun bak zie zitten of ik zie ze lekker over de grond lopen hier en daar een korreltje graan pikkend of lekker rondfladderen van buiten naar binnen. Dan vergeet ik inderdaad alles en kom ik met een vredig gevoel weer het hok uit. Of ze dat bedoelen met een vredesduif dat betwijfel ik ten zeerste, maar het gevoel is er wel even. Ik blijf voor iedereen hopen dat je net als ik zo af en toe een klein vredesmomentje hebt. Want van een echte wereldvrede zal het voorlopig wel niet komen!!! . Maar zoals mijn moeder vaak zei “Wie het kleine niet eert is het grote niet weert” dus geniet van de kleine momenten. Ik wil iedereen een hele fijne, warme en liefdevolle kerst toewensen. En tot de volgende week zal ik maar weer zeggen.